Założone, aby położyć kres nielegalnej destylacji Calvadosa w regionie Domfront, piwnice Calvados Comte Louis de Lauriston posiadają dziś zapomniane skarby pochodzące z tego okresu potajemnej produkcji: unikalną gamę roczników obejmującą kilka dziesięcioleci.
Region Domfront zawsze był kolebką rolnictwa na skalę rodzinną, naznaczoną małymi gospodarstwami oddzielonymi zapadniętymi ścieżkami i nieprzeniknionymi żywopłotami. Ze swoimi mieszanymi lasami i pastwiskami na pagórkowatym terenie, region Domfront zawsze nadawał się do potajemnych działań; Calvados często był tutaj w pośpiechu destylowany w burzliwe zimowe noce, kiedy żaden urzędnik nie miał zamiaru wyjeżdżać za granicę, aby sprawdzić legalność operacji - aż do pewnej słynnej nocy 1962 roku, kiedy grupa gorliwych akcyzów wpadła na przemytników i złapała ich na gorącym uczynku.
W ciągu godziny przybyło kilkudziesięciu okolicznych rolników, w tajemniczy sposób zaalarmowanych, że jeden z nich ma kłopoty. Mając przewagę liczebną, urzędnicy akcyzowi byli zmuszeni ustawić się w jednej linii pod stabilną ścianą w blasku reflektorów ciągników i samochodów ciągniętych w półkolu wokół nich. W obawie, że sytuacja może się pogorszyć, niektórzy z obecnych wysłali hrabiego Louisa de Lauristona, ówczesnego sekretarza generalnego lokalnej federacji rolników, z prośbą o pomoc w znalezieniu wyjścia z impasu. Po niekończących się negocjacjach ustalono, że kara nałożona na gorzelników zostanie zawieszona, pod warunkiem założenia piwnicy do przechowywania i sprzedaży Calvadosu wyprodukowanego w pełnej zgodności z prawem. Hrabia Louis de Lauristona podjął się realizacji projektu. Założyciel i pierwszy prezes Chais du Verger Normand, Louis de Lauristona, bardzo szybko przekazał kontrolę swojemu wiceprezydentowi Maurice'owi Chevretowi, aby poświęcić się innym zadaniom.
Od 1962 roku Calvados destylowany w domu przez rolników tradycyjnymi lokalnymi metodami jest dostarczany do piwnic w Domfront, „Chais du Verger Normand” i sprzedawany pod marką „Hrabia Louis de Lauriston”. Regularnie dodaje do zapasów dojrzewających Calvadosów, których jakość została potwierdzona przyznaniem 200 medali i dyplomów zasługi.
W 1992 roku Chais du Verger Normand połączył siły z Christian Drouin S. A. w celu produkcji i sprzedaży ich Calvados, poirés, cydrów i pommeau. W ramach tej umowy Louis de Lauriston przeniósł markę „Comte Louis de Lauriston” firmie Cristian Drouin, narzucając tylko jeden warunek: jakość.
W 2008 roku Guillaume Drouin zastąpił Maurice'a Chevreta na stanowisku prezesa piwnic.
Calvados z Domfront jest oryginalny ze względu na wysoki procent gruszek poiré używanych wraz z jabłkami na cydr. Gleba (łupek i granit) oraz proces destylacji (destylacja jednokierunkowa) również wpływają na jej indywidualny charakter. Domfront Calvados różni się od innych apelacji Calvados kwiatowym i owocowym charakterem oraz właściwościami mineralnymi.
Rolnicy z regionu Domfront od wieków produkują Calvados, w którym duża część gruszek była mieszana z jabłkami na cydr. Wydaje się, że gruszki stały się częścią procesu warzenia i destylacji Calvadosu w XIV wieku. Specyfika Calvados z regionu Domfront została uznana w 1942 r. przez nadanie regulowanej nazwy „Calvados du Domfrontais”. Obszar Domfront jest dobrze znany z dużej liczby sadów gruszowych, a Calvados produkowany w tym regionie zawsze posiadał wyjątkowy charakter ceniony przez koneserów.
System ustanowiony w 1942 r., z kontrolną apelacją dla „Calvados du Pays d'Auge”, związaną z 10 regulowanymi nazwami, uznano za zbyt złożony. W 1984 r. wprowadzono reformę: zniesiono 10 regulowanych nazw subregionalnych i zastąpiono je nowa Appellation d'Origine Contrôlée (AOC), „Calvados”. Ze względu na jego reputację AOC „Calvados du Domfrontais” mógł zostać utrzymany, ale producentom z regionu Domfront nie udało się połączyć wysiłków w celu określenia specyficznych cech ich Calvados i zażądać AOC dla „Calvados du Domfrontais”. Ten brak motywacji był prawdopodobnie związany z faktem, że w regionie nadal prowadzono znaczną część tajnej destylacji. W związku z tym komisja śledcza nie przyjęła tego rozwiązania, a Calvados z tego regionu można było odróżnić jedynie po umieszczeniu na etykiecie napisu „production fermière du Domfrontais”, pod warunkiem spełnienia określonych warunków.
Niewykorzystanie tej szansy wyraziło ubolewanie z powodu kilku osób, w szczególności Jeana Pinchona, ówczesnego przewodniczącego krajowego INAO i prezesa Bureau National des Calvados, oraz Alaina Lecornu, dyrektora Bureau National du Calvados. Przyjęto zasadę nowej globalnej reformy stref AOC Calvados, a Jean Pinchon i Alain Lecornu zachęcili Christiana Drouina, producenta z Pays d'Auge, do zainteresowania się Calvadosem z regionu Domfront. Zasugerowali, że założył spółkę z Les Chais du Verger Normand du Domfront i wzywają producentów do utworzenia stowarzyszenia zawodowego, które mogłoby ubiegać się o określony certyfikat AOC. Prezes Chais du Verger Normand Maurice Chevret przyjął ten pomysł z entuzjazmem. Christian Drouin i Maurice Chevret zaczęli szukać osoby, która mogłaby poprowadzić ten projekt. Wydawało im się, że założyciel Chais du Verger Normand, hrabia Louis de Lauriston, był idealnie przygotowany do tego zadania. Człowiek hojny, oddany swojemu regionowi, w końcu się zgodził i w 1991 roku został wybrany przez producentów na pierwszego prezesa Syndicat Professionnel des Producteurs de Calvados du Domfront. W dniu 13 stycznia 1992 r. Syndicat złożył do INAO wniosek o utworzenie AOC „Calvados du Domfrontais”, a w czerwcu 1993 r. Komisja Śledcza pod przewodnictwem M. Chirona zwróciła pozytywny raport do Komitetu Narodowego.
Jednak dopiero po opublikowaniu dekretu w dniu 31 grudnia 1997 r. ten AOC został ostatecznie uznany. Louis de Lauriston, który zmarł w lutym 1997 r., nie doczekał zwieńczenia swoich wysiłków sukcesem. Maurice Chevret został prezesem „Syndicat du Calvados Domfrontais” do czasu uzyskania AOC, a jego następcą został Gérard Leroyer w 1998 roku.
